بررسی فقهی و حقوقی احکام نسب در فرزندان حاصل از لقاح مصنوعی
چهارشنبه ۲۸ تير ۱۳۹۶
«تلقیح مصنوعی» یکی از گونه های درمان ناباروری است که پیشرفت دانش پزشکی موضوع آن را به عرصه فقه و حقوق کشانده است . تلقیح مصنوعی اصطلاحا عبارتست از داخل کردن نطفه مرد در رحم زن بوسیله آلات پزشکی یا هر وسیله دیگری غیر از مقاربت و نزدیکی . شناخت احکام فقهی حقوقی در تشخیص نسب طفل حاصل از این نوع لقاح به دلیل جلوگیری از اختلاط نسل وبسیاری از مشکلات آتی این کودک بسیار حائز اهمیت می باشد .
بابررسی نظرات فقها وحقوقدانان نتایج حاصله حاکی از آن است که : هرگاه میان اسپرم وتخمک زوجین تلقیح صورت گیرد این عمل فی نفسه جایز است .و طفل حاصل از آن شرعا به صاحبان نطفه تعلق پیدا می کند و احکام نسب نیز میان همان صاحبان نطفه و کودک برقرار می شود ولو اینکه نطفه به رحم جایگزین منتقل شود . در رابطه با اسپرم ، تخمک و یا جنین اهدایی به دلیل اینکه فرد اهدا کننده نمی خواهد در جایگاه پدری یا مادری قرار گیرد و اینکه اصلا در قانون هویت فرد اهداکننده مخفی می ماند بنابراین از لحاظ احکام حقوقی ، قانون ، پذیرنده تخمک ، اسپرم و یا جنین را مکلف می داند مانند حضانت ، ارث ، نفقه ،تبیین نقش پدری و مادری و ... را رعایت کند.
واژگان کلیدی : لقاح مصنوعی ، نسب ، باروری ، لقاح خارج رحمی ، اهدای جنین ، رحم اجاره ای
