معرفت،محبت، و رابطه ی آنها از منظر آیات و روایات

در این تحقیق معرفت،محبت و رابطه ی آن دو بایکدیگر از منظر آیات و روایات مورد بررسی قرار گرفته است.انسان برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی و هدف آفرینش خود نیاز به معرفت و شناخت دارد و بهترین و با فضیلت ترین شناخت ها بر اساس روایات معرفت خداوند است تا آنجا که با فضیلت ترین و ضروریترین واجبات را برای انسان معرفت پروردگار و اقرار به عبودیت او می دانند . علاوه بر این؛ شناخت و معرفت خداوند، ریشه و اساس دین ،و بر اساس آیات و روایات هدف اصلی آفرینش انسان است .

لذا دراین تحقیق سعی شده به سوالاتی ازقبیل؛ معرفت و محبت از چه جایگاه و اهمیتی برخوردار است؟چه موانعی و آفاتی به رابطه معرفت و محبت آسیب می رساند ؟از چه راه هایی می توان رابطه معرفت و محبت را مستحکم کرد؟و...پاسخ داده شود.که برای پاسخ گویی به این سوالات از روش تحقیقی توصیفی استفاده شده که با مراجعه به منابع مکتوب و غیر مکتوب و با استفاده از ابزار فیش برداری مطالب جمع آوری و تدوین گردیده است.

باید توجه کرد که رسیدن به سر منزل معرفت و شناخت گرچه درحد خود عالی است ولی میتوان گفت که مرحله ی نخستین سیر تکاملی است و ایستائی در این مرحله ،دوری از هدف خواهد بود.این معرفت و شناخت به حق باید به عشق و محبت و پرستش او منتهی شود و دانسته های انسان به یافته ها تحول یابد . ایمان و اعتقاد به خدا اگر هم بی عشق و محبت او تحقق داشته باشد قطعاً ناقص است و قهراً آثار بلند و ملکوتی را در پی نخواهد داشت.

ریشه و منشا محبت، ادراک کمال محبوب است .وقتی کمال محبوب درک شد، محبت ایجاد می شود و هر چه این ادراک کمال بیشترباشد، محبت بیشتر و شدید تر است. بنابراین؛ محبت فرع معرفت است و در واقع بهره ی هر کس از "زمزم محبت"به اندازه ی بهره ی او از نور "معرفت "است، و هر مرتبه از معرفت مقدمه و سبب مرتبه ای از محبت و هر مرتبه از محبت انگیزه و موجب راه یافتن به مرتبه ی بالاتر از معرفت می شود .